Europa non est insula

Post photo: Mare Mediterraneum | © 8926 on Pixabay

Re vera, quod mire saepe dubitatum est a multis hodiernis civibus. Quid ita sit, et quid consequenter ex eo sumendum est. Argumenta quaedam iam facta sunt in praecedentibus, ut cogitationes migrationis (2019) migrantis motus (2015) vel etiam Drama Mediterraneum (2015) enumerantur. Causae omnium harum provocationum, quae hodie nobis nimis videntur, tam vetustae sunt quam ipsae humanae historiae ac propterea iam erant thema in una ex meis primis contributionibus. integration (2005) et fortasse plures cogitationes meae ulteriores in hoc loco determinant.

Migratio est pars hominis sicut rixae, curiositatis vel appetitus; sine migratione hodie non essemus. Migratio semper evenit ac plerique id aegre vident propter nostram strictam vitam et selectivam perceptionem.

Nos homines semper migravimus, interdum tardius aut paulo velocius, in regiones ex quibus plus nobis exspectamus. Praeter paucos annos mille etiam aliquoties vidimus, et inevitabiliter nunc occurrit aliis hominibus qui localiter iam vivunt.

Id non semper ad utilitatem hominum qui primitus vixerunt, referri possunt ab America vel Australia sic dicti "nativi", quorum maiores legis fortissimae victimae fuerunt, et adhuc hodie victimae sunt. Id quod negari vix potest, et suo loco meretur. Magni interest nos agnoscere "Europaeos" nos aliis per saecula supprimere, dominari vel lucrari.

Aliud factum est et eius negatio erit "sententia mortis" pro omnibus nobis, nempe nos "Europaei" nunc vix 30% conficimus eorum hominum bonae 5% terrae, quibus migratio motus in Europam. his decenniis iam inputatur.

Negatio eo quod nos Europaei, sicut adhuc hodie exsistunt, exemplum obsoletum solum adiuvat eos qui non iam vivent ut hunc finem videant quique suam exsistentiam ad finem suae exsistentiae secundum sententiam "Posteaquam". me vixisse diluvium habes » (1). Hi prorsus cives sunt qui talem "curam" non merentur, quae etiam culmen attingit asserens Europam esse insulam quae solum circa ipsos homines versatur.

Initium finis veteris Europae duobus certe ligari potest. Ex altera parte in ulteriorem et continuam emigrationem Europaeorum ad areas magis eas pollicentes, et ex altera parte in condicione mutuae "sanguinis aridae" a nobis causatis Europaeis, quae ab anno 1914 ad 1945 positae sunt omnes Europae populos ita esse. ex his bellis labefactata emersit et in posterum tantum partes in historia mundi minore ludit.

Ex eo tempore etiam patuit nos "veteres Europaei" pauciores et pauciores fieri, et cum annis 1970 ad postremum factum est, rate ingenuitatis nullibi appropinquare satis est ad nostros populos primos quos novimus adminiculandos. from the 19th century., and 20th century to life. Nunc etiam videndum est hanc condicionem irreversibilem, i.e., irrevocabilem esse.

Hoc autem faciens, "vacuum" creavimus, quod, ut notum est, significat alios duriores impellere, praesertim cum hae areae quae adhuc sunt in nostro mundo amabilissimae.

Praeterea, ab annis 1950 proximis, homines magis magisque allicti sumus, primum e fimbriis Europaeis, nunc ex toto orbe, ad productionem nostram ac rationem vivendi conservandam, necnon ad pensiones nostras procurandas. et cura necessitatum in senectute.

Quaestio hic non est inevitabilis influxus hominum ex aliis locis ad patriam nostram, sed modus per quem agitur de migratione, integratione, assimilatione vel etiam inclusione.

Ut etiam novissimum egomaniac ex eorum somniis excitem, nulla est saepes, murus vel fossa, quae homines ne in horti proximi cerasis legere possit. Etiam, 5% incolarum mundi non poterunt reliquas, etiam ad punctum gun, prohibere, quominus ad regiones movendas pulchrius quam originis suas regiones considerent.

Sola res, quae iuvet, est patriam nostram tam invenustam efficere ut nemo amplius venire velit, quod significat nos omnes "super eam" nos, ubicumque. Et in fine alii venturi sunt qui occasionem arriperent ac somnia sua in domo pristina perciperent.

Omnes igitur agnoscendum est mundum movens, cum vel sine nobis, homines movere ad areas quae illis gratiora videntur.

Quam ob rem meminisse debemus inter 1944 et 1947 fundamenta posuimus quomodo cum his adiunctis agere possumus ac debemus, ut tandem mundum nobis creare adhuc dignum vivimus et quod aliquando non erimus. in fatum ducet, quod aliis hominibus contulimus, exempli gratia in America et Australia.

Quam ob rem etiam tractandarum meminisse debemus, quas maiores partes in dictando mundo gessimus, quae non solum ad salutem omnibus destinantur, sed etiam ad prosperitatem saltem maxime pertinent; quos possidet Declaratio Universalis de Hominis Iuribus (1948) et Iura fundamentali Europae pro minus quam X% hominum hominum (10).

Cum foedere NATO (1949) nos Europaei ab inimico susceptore a Sovietibus nos salvos facere potuimus, quod nos omnes mera opera servorum efficeret, et praeterea efficit ut Europaei ab hodiernis et futuris mundi potestatibus non dominentur.

Cum tractatu Roma (1957) nos Europaei consenserunt nos ex una parte Integration Europae ut homines salvos in verissimo Verbi sensu per cooperationem et efficaciam lucris ac vicissim adiumenta in Africam — ac etiam in alias mundi partes responsabiles praebeant — eos localiter roborando, tandem prohibendo ne immoderate migrantes ad. Europa.

Foederibus obsignatis, omnes signatores constat Europam ex calamitatibus nationis nationis recuperare et in mundo locum suum conservaturum esse, sed tempus pari socio. Praeterea subscripserant certos nos locum obtinere omnibus hominibus in mundo communi et futurum statum foederati Europaei etiam maiores motus migrationes regere et coordinare posse.

Infeliciter, praeter omnes in Europa exspectationes, nationalistae post primas successus integrationis Europaeae iterum invaluerunt ac proposuerunt non solum adunationem Europaeam retardari et iam retractari, sed etiam sustentationem ad progressionem aliarum regionum mundi. ad id quod omnino necessarium est redigitur.

Quam ob rem "pressio migrationis" in Europa increscit, et facultates cum Europa ad hoc simul pugnandi creatae non sunt. Hoc ducit ad condicionem hodiernam iterum, et paucis annis proximis non amplius eam regere poterimus. Tunc nos Europaei partem saltem quaestionis essemus et alii fortunas nostras in futuro moderabuntur. Dubium est, an inde nobis tribuant quod semper negavimus.

Nefas est fabulo "Insulae Europae" et incolarum excellentia inhaerere.

Quid nobis omnibus calamitosum est, quod politici hanc fabulam in unum mendacium exaggerant ac pollicentur incolas, qui per limites clausuras, iussa mittere ac deportationes conservare poterunt amantissimas regiones, nationes, quae iam pridem desierunt. exstant, quae tantum, ab Unione Europaea et Argentaria Mundi, viva conservanda sint.

Rectum est nos contrarias condiciones, quae nunc magis magisque acutiores fiunt, incipiendo foedera et pacta parere, postremo statum foederati Europae creant, etiamsi sine singulis nationibus ad tempus egere debeamus.

Et quia mundus interim ad bonum 70 annos movit, et nationalistae detrimenta populis Europaeis ita aucta sunt, parendum est emergentii « subitis » sicut recepimus anno 1945 et inceptum iterum ac plane consequenter quomodo etiam constanter proposita ulteriora ponunt;

  • Marocum signum debet iungere
  • Turcia firma debet esse accessione sub certis condicionibus;
  • res Magreb et etiam Medius Oriens accessiones praebendae sunt.

Hoc modo has regiones pacamus, securae hodiernae nostrae regiones in meridie, pressuram migrationis reducentes et necessariam migrationem in Europam denuo moderari melius possunt.

Hoc modo condiciones quoque creamus ad recipiendum Europam ad magnitudinem quae, cum circa 10% hominum incolarum mundi, etiam longi temporis prospectum habebit tamquam entitatem independentem cum suis bonis et ideis. Alioquin nostra Europa in generalem benevolentiam solvet et Europaei futuri nos respicient sicut antiquos Graecos hodie respicimus.


(I) Hoc est a Madame de Pompadourqui sequentia post pugnam Roßbach.

"Apres nous le deluge."

Madame de Pompadour ( 5 Novembris 1757 ) .

"Tout est dit, et l'on vient trop tard depuis plus de sept mille ans qu'il ya des hommes qui pensent."

Johannes de Bruyere; Des Ouvrages de l'Esprit