Post photo: Seashells | © Bettina Kümmerle
Nunc, litus meum ventus maxime prodest cogitationibus amissis, quia tempestas hic insolita est hoc anni tempore et alias littus parum frequentatus etiam vanior est. Ut omittam myriadas navium navigantium quae hoc anno in California meridionalibus litoribus abluuntur et e regione myriades clamos cancri et cancri conquiescunt.
Profecto litora sunt coemeteria ingentia et probabiliter cur homines nos magice attrahunt. Quisquis unquam per coemeterium mecum ambulaverit, scit te solum vere civitatem cognoscere, cum saltem unum e coemeteriis suis perambulaverit.
Littus peculiariter omnium animos allicit iucundissime ad id, quod vita propria est finita et mors vera finis omnis viventis. Et nos omnes homines hoc optime novimus.
Nonnulli credimus nos morari posse illum finem numerando post vitam, an multi recte cognoscant aeternitatem, dubium est.
Et sic forte quidam nostrum credunt, probabiliter quidem, cum credere non possunt in posteriori vita aeterna, ut etiam eorum fatum magis ac magis evadere possimus.
Hoc mysterium “plus omnium” verisimiliter est id quod nos omnes impellit. Pauci ex nobis hanc cricetam rotam dimittunt. In nostra finita finita, adhuc deperire conamur consequi vel plus ac magis ac revera esse satis felices, quod alius tandem ab ea nos liberet.
Et ii, qui hanc cricetam rotam effugere cupiunt, recta in sequentem saliunt, quia minus semper plus est — modo plus exigui; omnis mathematicus prospicit ad explicandum hoc tibi copiose.
Bene te ipsum interrogare poteras, cur omnes magis ac magis cupimus? Quare contenti sumus quod negligimus. Verisimilius est expressio mutationis ac vitae ipsa mutatio. Et sic magis ac magis merum sic ad vitam.
Quae cum ita sint, considerare possumus utrum alia expressio sit mutationis vel etiam propriae vitae loco plus vel minus.
Persuasum habeo certam esse considerationem e.g. R. — quod nuper hic in argumento e. Marcus Cicero uel Henricus David Thoreau sequi posse, quod valde simpliciter exprimitur, ut hic et nunc praecise inveniatur ubi vita propria lota est.
Unusquisque nostrum metam attingit in vita velocius quam maxime vellem. Et ideo omnes conatus suos prorogare vitam, per praedictas cautelas tempus teritur. Si non potes hic et nunc significationem invenire, nec postea nec alibi reperies. Et si nescis quid domi tuae vitae facias, non invenies solutionem quaestionis tuae in distantia vel.
Nice quod infinitum est, quod non potes solum quaerere in distantia, sed etiam in uno grano arenulae reperias, dummodo scilicet quod exspectes.
Pulchrum autem est de coemeteriis, quod de illis te admonent et simul multum ab illis discere possis. Praesertim cum nos homines probabiliter solae vitae notae formam esse possimus quae ex mortuis generis nostri speciminibus discere possumus.
Itaque cogitationes meae ad discendum vagantur et a me ipso interrogo, an ita bonum sit a proprio "conservis viatoribus" discere, an satius sit auscultare et discere ab iis qui iam post te iter habent?
Praesertim cum iter esset notum prosperum. In hoc sensu, bibliothecae bene cogitari poterant de litoribus nostris cogitationibus, modo eas colligere et colligere.
« In quacumque tempestate, quacumque diei vel noctis hora, ad tempus emendare studui, et baculo quoque meo incisura sum; stare in congressu duarum aeternitatum, praeterito et futuro, quod est ipsum praesens momentum; ad calcem illius lineae. "
Henricus David Thoreau, Walden (2020 [1854]: 14)
