tempus poema

Post photo: Usura capulus | © Pixabay

Poemata, quaecunque in lingua scripta sunt, in hoc blogo non sunt realiter ferienda. Lectores interretiales eo usi sunt, quod brevem passionem meam hic subinde dicant.

Et multi etiam valde gavisi sunt, me meis operibus exhibere non decrevi; excepto uno - mea novissima carmen — Omnia mea carmina oblivioni dedi.

Sed adhuc sunt, scilicet poemata meliora non oblivione, sed in memoria quam diutissime conservari. Unum tale carmen est ex Georgius Heym et gerit titulum "Ver". Heim anno 1911 scripsit, minus quam tribus annis ante initium primi belli mundani, quo tempore, mentes sensibiles, iam praesagia venturi erant.

Georgius Heym die 30 mensis Octobris anno 1887 natus est atque unus e primis repraesentativis primaevae expressionismi censetur. Submersus est anno 1912 amicum servare conatur.

fons

Vespere atra ferunt venti.
semitae frigoribus contremiscunt
Et in vacuis postea deserta
Nubes prospectus volvuntur.

ventus et tempestas est aeterna in firmamento;
Tantum infrequens, ut qui seminat, jam calcat
Longa, gravique serit;
Cui nullus fructus gaudet in aestatibus mortuis.

Sed silvae debent disrumpere
Ad ventos erigitur cacumina glauco;
Sine fonte, in longa infirmitate
Nec jam sanguis in ramis surgit.

Martius tristis est. Et dies mutant
Plena luce et tenebris in terra muta.
sed flumina et montes operti sunt
Scutum pluviale. et tegitur omnia.

Aves autem non venient.
Calami et ripae vacuae remanebunt.
Et navigia magna in aestate tranquillitas
Umbrae in collibus viridi pendula defunctae.

Georgius Heym, 1911